लॉकडाऊन…

तर मित्रों, आलाय शनिवार-रविवार
फक्त essentials ची दुकानं उघडणार
मॅक्डोनाल्ड्स, डॉमिनोज् पण उघडे राहणार
WfH वाले मस्त बर्गर-पिझ्झा खाणार

हार्डवेअरची टपरी मात्र बंद राहणार
खोलीतला नळ दुरुस्त नाय होणार
आपल्यासाठी essential काय,
हे मात्र तो सायेब ठरवणार.


आपले रोजगार हिरावले जाणार
कित्येकांचे शटर डाऊन होणार
रोजच्या खाण्याचेही वांदे होणार
काही अभागी मरण कवटाळणार

त्यांची संपत्ती, गुर्मी वाढत राहणार
आपला संयम, पैसा संपत जाणार
पण economy ला प्रॉब्लेम नाय,
हे मात्र तो सायेब ठरवणार.

आपले आप्त आपण गमावणार
चितेमागून चिता जळत राहणार
पण fatality rate फार नाय,
हे मात्र तो सायेब ठरवणार.

कुठवर हे सारे सहन करणार?
मुके-बिचारे बनून हाकले जाणार?
प्रेताच्या टाळुवरचं लोणी खातात,
त्यांना धडा कधी शिकवणार?

~ © मनिष/Manish (3/7/21 – 16/7/21)


Revised some of the lines, and added the images that I’ve been noticing during the lockdown. The images that impelled me to write this. The cynicism and harsh words are indicative of the deep disturbance…. 😦


Featured image: From India.com, using here with gratitude. Other images are mostly clicked by me, or taken from twitter where the original photographer is unknown.

क्या उखाड़ लिया?

वेळ मिळालाच आहे अनायसे, तर संपवूया
कितीतरी वाचायची राहिलेली पुस्तकं,
अर्धवट लिहिलेल्या कविता, काही लेख.
असंच खूप काही, मनापासून ठरवलं.
धावपळीत रोजच्या, बरंच राहून गेलं.
डायरीच्या पानांनी मग हक्काने खडसावलं,
क्या उखाड़ लिया?

अपूरी स्वप्नं दूरुनच खुणावत राहिली
दिवस उलटले, कॅलेंडरची पानं बदलली
वसंत सरला, ग्रीष्मधग माथ्यावर आली
झाडांची पानं गळून गेली,
धुंदावणारी स्वप्नगंधा कोमेजून गेली.
निष्पर्ण पळस, रक्तवर्णी जिव्हांनी फुत्कारला,
क्या उखाड़ लिया?

ज्यांच्या अंगा-खांद्यांवर खेळलो,
त्यांनाच खांदा देऊन आलो.
सरणावर थोडा, मीही जळून गेलो.
पोरकेपण नि पोक्तपण सोबत राहिले.
नकळत अशीच कित्येक वर्षं सरली.
थोडीफार उरलेली वर्षं आता खिजवतात,
क्या उखाड़ लिया?

क्या उखाड़ लिया?


स्पर्धेतली कविता© Manish Hatwalne.

Feature Image by Jan Bieler from Pixabay

 

हमसे तो छूटी महफ़िलें…

काव्य, शास्त्र, विनोदाने दरवळणार्‍या मैफिलीत
हुरळून आपण सामिल होतो.
संवादासाठी, मैत्रीसाठी आसुसलेले आपण
चार दोस्तांच्या सहवासात हरखून जातो.

मैफिलीतल्या अनवट कविता,
एखादी नेमकी दाद,
तिथली व्यासंगी चर्चा,
आणि मनसोक्त गप्पा.
अशा हव्याहव्याशा वातावरणात
आपणच नकोसे आहोत,
हे अवचितच झालेले दंशभान….

शरीरात एखादे विष पसरत जावे
तसा पसरत जाणारा तुटकपणा.
आपल्याच हाताने तोडून सर्व पाश
खुलाशाचाही न करता अट्टहास,
पुन्हा एकदा मौन प्रवास.
एकट्याचा….
कधीही न परतण्यासाठी.

~ मनिष (20/2/2019)
© Manish Hatwalne


Featured image – From The Internet, far too many sites using it to give credit to a specific one. I am using it here with gratitude.